„კარგად წაიკითხეთ საქართველოში დარჩენილო ემიგრანტი ქალების ქმრებო, ძმებო და შვილებო, კარგად წაიკითხეთ და მერე გადაწყვიტეთ, როგორ ესაუბროთ უცხოეთში თქვენივე კეთილდღეობისთვის გადახვეწილ და საკუთარი ნებითვე მონად ქცეულ ცოლს, დედას თუ დას!“, _ ეს კომენტარი ახლავს საფრანგეთში მცხოვრებ ნუგზარ სულაშვილის შემდეგ პოსტს:
„რამდენიმე დღის წინ მის სანახავად ვიყავი… მწვავე სტენოკარდიული შეტევით დააწვინეს ჰოსპიტალში. მობილურის ზარი განუწყვეტლივ რეკავდა…მივხვდი, რომ პასუხის გაცემას თავს არიდებდა…
მოვუბოდიშე, დაგტოვებ-მეთქი ვუთხარი და შემაჩერა…ვერ ვეუბნები ჩემებს, რაც დამემართა… ფული სჭირდებათ და რაიმე მიშველეო… სამწუხაროდ, იმ რაოდენობის თანხა ჯიბეზე არ მქონდა. შევპირდი, ახლავე მოვხსნი ბანკომატიდან და დავბრუნდები-მეთქი. მისამართი ჩამაწერინა, აბა, მე როგორ გავუგზავნი აქედანო. მეორე დღეს ისევ მივაკითხე. გაგზავნის ქვითარი და კოდი მივუტანე… გახარებულმა დაურეკა ქმარს _ 300-ს გიგზავნით, მეტის საშუალება არ მაქვს და ეს გამოიზოგეთო…
ყურმილიდან ყვირილის და გინების ხმა შემომესმა. ქალბატონს სახეზე ფერი დაეკარგა. არ შემიძლია, ადამიანო, მეტის გამოგზავნა, რა სიკვდილი ვქნაო. მერე ატირდა… და ქმნა სიკვდილი… დღეს საღამოს გარდაიცვალა…
პ.ს. მუტრუკებო, გისამძიმრებთ ცოლისა და დედის გარდაცვალებას, რომლის ღირსიც არც ერთი არ იყავით… როგორ გიმალავდათ საკუთარ ტკივილს. ეგონა, რომ თქვენ გეტკინებოდათ და თქვენ?!
რომ არ მეთქვა, გული გამისკდებოდა… გაუფრთხილდით ემიგრანტ ცოლებს, დედებს, ბებიებს, დებსა და შვილებს, მათ თქვენი თბილი სიტყვა, ასმაგად, როგორც აძლიერებს, ცუდი ისევე _ კლავს…”.
