2020 წელს, ანზორ კაჭახიძემ გარდაცვლილ დედას ემოზიური წერილი მიუძღვნა. როგორც ირკვევა, კაჭახიძის დედა ტყუპების მშობიარობას გადაჰყვა.
„ყველა წერილს და მით უფრო, მილოცვას ჰყავს თავისი ადრესატი. იციან, ვის სწერენ, რა უნდა მისწერონ. მე ერთ გოგოს მინდა მივწერო.
სტუდენტ გოგოს. ვერ ვწერ… არ ვიცი, რა მივწერო. რატომ არ ვიცი? ალბათ იმიტომ, რომ ჩემთვის სრულიად უცნობია, მაგრამ ჩემი ყველა უჯრედისთვის მაინც ნაცნობი და მშობლიური.
დედაა ჩემი, მშობელი დედა.
მერე რა, რომ არასდროს მინახავს… მიყვებიან, რომ თავად ვყავართ ნანახი მე და ჩემი ტყუპისცალი ძმები. დავუნახივართ და წასულა იმქვეყნად.
შეგვეხო თუ არა, ჩაგვეხუტა თუ არა, არავის ახსოვს!
მგონი, ვერ მოასწრო. ან კი რა უნდა მოესწრო 20 წლის გოგოს…
ოთხმა შვილმა გავაგრძელეთ იმ გაზაფხულიდან სხვა, მისთვის მოუსვლელი გაზაფხულებით ტკბობა.
ყველა გვეუბნება, რომ დედას ვგავართ. თუ გვეტყვიან, რომ ლამაზებიც ვართ, ამ სილამაზეს დედას ვუთვლით. მაინტერესებს კი, როგორი იყო დედაჩემი…
სხვისი მონაყოლი კი არა, ჩემი თვალით დანახული მინდა! ცოტა კი ვიცი, ვუყურებ ჩემ ძმებს…
მე არ მგონია, რომ დედას ვგავართ. დედა უფრო ლამაზი იყო, ვფიქრობ, მაგრამ ბებიაჩემს რომ ჩვენ სამის დანახვა თავის ქალიშვილს ახსენებს, ამას როგორ გავექცე?!
რაც ვიცნობ, მას მერე სულ ცრემლებით აქვს თვალები სავსე, სასაცილო ამბებს რომ ჰყვება, მაშინაც ტირის!
გვიყურებს და ტირის… ჩავალ სოფელში და ის მეტყვის, რომ მისი მსხვერპლი ჩვენს სიცოცხლედ ღირდა”,- წერს კაჭახიძე.
