„დაიჯესტმა“ შეკითხვით - როგორი იქნება პოსტ-პანდემიური ადამიანი, რამდენიმე მწერალს მიმართა. პირველი, ვის მიერაც ბლოგად გაცემულ პასუხს გაგიზიარებთ, ეროვნული ბიბლიოთეკის დირექტორი, მწერალი გიორგი კეკელიძეა:
ამ დღეებმა, როგორიც უნდა იყოს, გვეგონოს ან გვაჩვენებდნენ, ბევრი რამ შეახსენა და ასწავლა მსოფლიოს: რომ დედამიწამ ბრუნვა შეაჩერა. რადგან დედამიწა მხოლოდ პლანეტა არ არის და არც ჩვენ ვართ მხოლოდ მისი დამკვირვებლები კოსმოსიდან. დედამიწა იმიტომ ბრუნავს, რომ მე შენ გნახო, მან ის და ასე შემდეგ. ახლა დედამიწა გაჩერდა.
დედამიწა მხოლოდ პლანეტა არ არის. დედამიწას ჩვენი ნაბიჯები ამოძრავებს. ,,და სიყვარული, დომენიკო”. და სიძულვილიც. არაფერია გაჩერებულ დედამიწაზე შემაძრწუნებელი. რომ სიკვდილის საფრთხესთან და ისედაც – თანაბრები ვართ – ღარიბი მეწაღეები და მდიდარი ფეხბურთელები. უცნობი მეწაღეები და ცნობილი ფეხბურთელები. რომ ძალიან ზედაპირულები გავხდით და ფიქრი დაგვავიწყდა. საკუთარი თავის საგამოფენო ექსპონატად ქცევაში გავერთეთ და ამდენი თვალის სარკეში მაყურებელს, ზურგიდან რაღაც მოგვეპარა. ეს რაღაც კორონა არ გეგონოთ. ის მხოლოდ სიმბოლური ნიშანია. ფიქრის იძულებაა მისი სახელი. რომ მოვდუნდით და მზად ვერ ვართ. ვერც დასავლეთით და ვერც აღმოსავლეთით. და თავს მხოლოდ იმით ვიმშვიდებთ, რომ უარესი მოხდებოდა 100, 200 და 300 წლის წინ.
არადა ადამიანი ზეამბიციური არსებაა. ის 300 წლით წინ უნდა იყურებოდეს. რომ იზოლაციაში ყოფნა (სამედიცინოს და დროებითს არ ვგულისხმობ) გამოსავალი არ არის. ქვეყნების და ადამიანების. ჩაკეტილი საზღვარი კარანტინში ცხოვრებას ჰგავს. ამგვარი კარანტინი ჩვენ უკვე გამოვცადეთ – 70 წელი ვისხედით.
კარანტინი უსიამოვნო საქმეა, თუ ის სამუდამოდ გრძელედება და სულერთია რა არის მიზეზი – კორონა თუ უკორონობა. რომ ჩვენ აუცილებლად გვჭირდება ერთმანეთის შემჩნევა – დიდი მანქანებიდან მეტროს გვირაბამდე მანძილი გაუქმდა. ვიცი, რომ დროებით, მაგრამ მაინც. გაუქმდა, რადგან შენ ვერასდროს ჩაასხამ დიდ მანქანაში ბენზინს, თუ მან მეტროში ფული არ გადაიხადა. ადამიანმა იგრძნო, რომ ჯაჭვის ნაწილია და ზუსტად სხვების თანაბარი რგოლი. რომ ის ასეთად გარდაუვალმა თანამშრომლობამ შექმნა. იგივე ფეხბურთელმაც გაიგო ეს, რა გადავეკიდე და. დიახ, ფეხბურთელი მიხვდა, რომ ის ვეღარ ითამაშებს ფეხბურთს, თუ სტადიონზე მეწაღე არ მივა. ან მეწაღეს რას გადავეკიდე და. ადრე ეს ისე ვიცოდით. ფურცელზე და ტვინის ცალ ყურში. დღეს მეორე ყურამდეც მივიდა. არცერთი კარნახი ერთი ადამიანის სიცოცხლედაც არ ღირს, თორემ თუ ეს კარნახი ზუსტად ჩავიწერეთ, მხოლოდ უკეთესი მომავალი გველის. თუ ჩავიწერეთ და გავითვალისწინეთ.
დიდად არ მჯერა რომ ზუსტად შევძლებთ, უფრო მგონია, რომ ხვალ გავიღვიძებთ და გაცილებით მძვინვარეები და მშივრები ვიქნებით ერთმანეთის მიმართ, მაგრამ ვიმედოვნებ – რამდენიმე მარტივ წინადადებას მაინც ვისწავლით. მაგალითად იმას, რომ სახეში არ შევახველოთ მეორეს და ხელი დავიბანოთ. ესეც საქმეა. ამ გაკვეთილის მერე მსოფლიო, ძალიანაც რომ მოინდომოს, ისეთი ვეღარ იქნება, როგორიც გუშინ იყო. ან როგორიც დღეს არის.
აგრეთვე წაიკითხეთ:
აკა მორჩილაძის აუცილებლად წასაკითხი 3 წიგნი - გვირჩევს ლევან ბერძენიშვილი
