„ყოველი ნეგატიური აზრი საკუთარ თავზე, ეს არის დესტრუქციული კანონი, რომელიც ჩვენს შინაგან „მოქალაქეებს“ ანუ უჯრედებს, ტანჯვისთვის წირავს“ - როგორ ასახავს იმუნური სისტემა კოსმოსურ წესრიგს?

„მათთვის, ვისაც სამყაროს იერარქიული სტრუქტურა აინტერესებს... პარალელი ადამიანის მიკროკოსმოსისა და სამყაროს მაკროკოსმოსის იერარქიებს შორის. სიცოცხლის ფორმების მრავალფეროვნება...

სამყაროს ყოველი ნაწილი — ატომიდან გალაქტიკამდე — შეიცავს მთელის ჰოლოგრამას. ადამიანი ამ გაგებით არ არის უბრალოდ ბიოლოგიური მანქანა, არამედ ცოცხალი, მოაზროვნე სამყარო — მიკროკოსმოსი, რომელიც სრულყოფილად ასახავს მაკროკოსმოსის სტრუქტურას, იერარქიას, კანონებსა და დრამებს.

ეს უძველესი პრინციპი, რომელიც ჰერმეტულ ფილოსოფიაში ცნობილია, როგორც „როგორც ზემოთ, ისე ქვემოთ“, თანამედროვე მეცნიერებაშიც იძენს თავისებურ გამოძახილს — ფრაქტალების გეომეტრიასა და ჰოლოგრაფიული სამყაროს თეორიაში. ამ პრინციპის გაცნობიერება გვიხსნის კარს რეალობის სრულიად ახალი გაგებისკენ, სადაც საკუთარი თავის შეცნობა სამყაროს შეცნობას უტოლდება. ეს არის მოგზაურობა საკუთარ თავში, რომელიც ამავდროულად ყველაზე გრანდიოზული კოსმიური ოდისეაა.

ვეცადოთ ჩავუღრმავდეთ ამ გრანდიოზულ პარალელს და დეტალურად განვიხილოთ, თუ როგორ არის ადამიანის შინაგანი სამყარო — თავისი მილიარდობით ცოცხალი არსებით — კოსმოსის სარკისებრი ანარეკლი.

ეს არ არის უბრალო მეტაფორა; ეს არის რეალობის ფრაქტალური ბუნების აღწერა, სადაც ერთიანი ცნობიერება საკუთარ თავს უსასრულო ფორმებსა და მასშტაბებში გამოხატავს, რათა განიცადოს საკუთარი თავის ყველა შესაძლო ასპექტი.

შეუძლებელია იმის უარყოფა, რომ ჩვენს შიგნით ყოველი წერტილი ცოცხალია — ყოველი უჯრედი, ყოველი ბაქტერია, ყოველი ატომი ვიბრირებს სიცოცხლით. როგორც კი ამას ვაცნობიერებთ, შეუძლებელი ხდება იმის უარყოფაც, რომ გარემომცველი სამყარო, რომელიც ხშირად ცარიელი და უსიცოცხლო გვგონია, სინამდვილეში სავსეა სიცოცხლის უთვალავი ფორმით, ცნობიერებითა და იერარქიით — ვარსკვლავების მტვრიდან დაწყებული, გალაქტიკების კოლოსალური გაერთიანებებით დამთავრებული.

მოგზაურობას ვიწყებთ ცენტრიდან — იმ წერტილიდან, რომელსაც ჩვენ „მე“-ს ვუწოდებთ. ადამიანის სხეულში არსებობს ცენტრალური ცნობიერება, დამკვირვებელი, სული, რომელიც ამ მიკროკოსმოსს მართავს და აცოცხლებს. ეს არის ის, ვინც განიცდის, გრძნობს, აზროვნებს და არჩევანს აკეთებს. ეს „მე ვარ“ არის ჩვენი შინაგანი სამყაროს ღმერთი, პირველწყარო, ლოკალური მზე, რომლის გარშემოც ბრუნავს ჩვენი შინაგანი პლანეტების სისტემა.

ის, თუ როგორ ვექცევით ჩვენს სხეულს, რა აზრებს ვუშვებთ ჩვენს გონებაში, რა ემოციებს განვიცდით — პირდაპირ განსაზღვრავს ჩვენი შინაგანი სამყაროს მდგომარეობას: იქნება ეს ჰარმონიული, აყვავებული და სიცოცხლით სავსე, თუ ქაოსური, ომებითა და შინაგანი კონფლიქტებით დაყოფილი.

ყოველი ნეგატიური აზრი საკუთარ თავზე არის დესტრუქციული კანონი, რომელიც ჩვენს შინაგან „მოქალაქეებს“ — უჯრედებს — ტანჯვისთვის წირავს. ხოლო ყოველი სიხარულისა და სიყვარულის განცდა ქმნის მადლიან კლიმატს, რომელშიც ჩვენი შინაგანი ეკოსისტემა ყვავის.

ეს პრინციპი სრულად ესადაგება მაკროკოსმოსის სტრუქტურას. ყველა სულიერი ტრადიცია — ვედური უპიროვნო ბრაჰმანიდან დაწყებული, კაბალისტურ უსასრულო ეინ-სოფამდე და დაოსისტურ შეუცნობელ დაომდე — საუბრობს ერთიან, უსასრულო, პირველწყარო ცნობიერებაზე, რომლიდანაც წარმოშობილია ყველა სამყარო, გალაქტიკა და არსება. ეს არის კოსმიური „მე ვარ“, რომელიც საკუთარ თავს უსასრულო ფრაგმენტებად ყოფს, რათა შეიცნოს საკუთარი თავი ყველა შესაძლო პერსპექტივიდან.

ჩვენ, როგორც ინდივიდუალური ცნობიერებები, ამ ერთიანი ღმერთის ფრაქტალური ანარეკლები ვართ — ის ძვრები, რომლებსაც მინდობილი გვაქვს ჩვენი პერსონალური სამყაროების: სხეულისა და ცხოვრების მართვა და ევოლუცია. ჩვენი პასუხისმგებლობა ჩვენი შინაგანი კოსმოსის მიმართ არის მაკროკოსმიური პასუხისმგებლობის მიკრო-მოდელი. საკუთარი თავის განკურნებით, ჩვენ ვმონაწილეობთ სამყაროს განკურნებაში. 

თუ ჩვენი ცნობიერება არის ღმერთი, მაშინ ჩვენი ტვინი და ცენტრალური ნერვული სისტემა არის „კოსმიური გონების“ — ანუ ლოგოსის — ფიზიკური გამოვლინება. ეს არის ურთულესი, ცოცხალი ქსელი, რომელიც იღებს, ამუშავებს და გადასცემს ინფორმაციას ჩვენი შინაგანი სამყაროს ყველა კუთხეში. ის მართავს პროცესებს, კოორდინაციას უწევს მოქმედებებს და ინახავს მეხსიერებას.

მისი სირთულე შთამბეჭდავია: ტვინის ნეირონების რაოდენობა და მათ შორის კავშირების — სინაფსების — რიცხვი აღემატება ხილული სამყაროს ვარსკვლავების რაოდენობას. ამ სისტემაში განსაკუთრებული როლი ენდოკრინულ ჯირკვლებს აკისრიათ, განსაკუთრებით კი გირჩისებრ ჯირკვალს — ეპიფიზს.

ეზოთერულ ტრადიციებში ის ცნობილია როგორც „მესამე თვალი“ — კავშირის წერტილი უმაღლეს განზომილებებთან.

მისი კრისტალური სტრუქტურა მოქმედებს როგორც ანტენა, რომელიც იჭერს და გარდაქმნის კოსმიურ ენერგიებსა და ინფორმაციას.

მაკროკოსმოსში ამის ანალოგიაა „აკაშის ქრონიკები“, „უნივერსალური გონება“ ან „კოსმიური საინფორმაციო ველი“. ეს არ არის სტატიკური ბიბლიოთეკა, არამედ ცოცხალი, მოაზროვნე, კვანტური ველი, რომელიც შეიცავს ინფორმაციას ყველაფერზე, რაც ოდესმე მომხდარა, ხდება ან შეიძლება მოხდეს.

ჩვენი ნერვული სისტემა წარმოადგენს ერთგვარ ბიოლოგიურ ტერმინალს, რომელიც ამ კოსმიურ ინტერნეტს უკავშირდება. ინტუიცია, შთაგონება, წინასწარმეტყველური სიზმრები, მედიტაციური ხილვები და ჩენელინგი არის პროცესები, როდესაც ჩვენი პირადი „ქსელი“ წარმატებით ახერხებს ინფორმაციის „გადმოწერას“ ამ უნივერსალური ველიდან. ტვინი არ ქმნის აზრებს — ის ანტენასავით იჭერს მათ კოლექტიური ცნობიერების ველიდან, რომელიც, თავის მხრივ, უნივერსალური გონების ნაწილია.

ჩვენი გონების ხარისხი და სიხშირე განსაზღვრავს, თუ რომელ „სადგურზე“ ვართ მომართული — შიშის, აგრესიისა და შეზღუდულობის დაბალსიხშირულ, ქაოსურ პროგრამებზე, თუ სიყვარულის, სიბრძნისა და უსასრულო შესაძლებლობების მაღალსიხშირულ, ჰარმონიულ ნაკადებზე.

ახლა კი გადავიდეთ ერთ-ერთ ყველაზე საინტერესო პარალელზე — იმუნურ სისტემასა და კოსმიურ წესრიგზე.

ჩვენი იმუნური სისტემა საოცრად რთული, მრავალდონიანი და ინტელექტუალური თავდაცვისა და იდენტობის შენარჩუნების მექანიზმია. მისი მთავარი მისიაა განასხვავოს „მე“ — საკუთარი უჯრედები — და „არა-მე“ — უცხო აგენტები. ის მუდმივად პატრულირებს სხეულის ყველა კუთხე-კუნჭულში, ეძებს და ანადგურებს მტრულად განწყობილ არსებებს: ვირუსებს, ბაქტერიებს, სოკოებსა და პარაზიტებს, რათა შეინარჩუნოს შინაგანი სამყაროს სუვერენიტეტი და ჰარმონია.

წარმოვიდგინოთ მისი იერარქია, როგორც იდეალურად ორგანიზებული არმია:

ნეიტროფილები — პირველადი რეაგირების რაზმი, უშიშარი „ქვეითები“, რომლებიც პირველები მიეშურებიან ბრძოლის ველზე და ანადგურებენ პათოგენებს;

მაკროფაგები — „მძიმე არტილერია“ და „სანიტრები“, რომლებიც შთანთქავენ მტრებს და ასუფთავებენ ველს დაღუპული უჯრედებისგან;

T-ლიმფოციტები — ელიტური სპეცრაზმი: „მკვლელი“ T-უჯრედები ანადგურებენ ინფიცირებულ უჯრედებს, ხოლო „დამხმარე“ T-უჯრედები კოორდინაციას უწევენ მთელ თავდაცვით სისტემას, როგორც გენიალური გენერლები;

B-უჯრედები — დაზვერვისა და იარაღის ქარხანა ერთიანად: მათ გააჩნიათ იმუნოლოგიური მეხსიერება და აწარმოებენ ანტისხეულებს — მაღალი სიზუსტის „ბიოქიმიურ რაკეტებს“, რომლებიც მიზანში იღებენ კონკრეტულ მტერს.

ეს დინამიური, თვითგანვითარებადი სისტემა იცავს მიკროკოსმოსის კანონმდებლობასა და წესრიგს. და ახლა — დავაკვირდეთ მაკროკოსმოსს. 

სამყარო არ არის ქაოსური.

იგი იმართება უნივერსალური კანონებით — მიზეზ-შედეგობრიობის (კარმა), თავისუფალი ნების, ჰარმონიის, რეზონანსისა და ერთიანობის კანონებით.

ამ კანონთა დაცვასა და კოსმიური წონასწორობის შენარჩუნებას ემსახურებიან იერარქიულად ორგანიზებული არსებები და ცივილიზაციები, რომელთაც მიკროკოსმოსის იმუნური სისტემის კოსმიური ანალოგებად შეგვიძლია მივიჩნიოთ.

სხვადასხვა ტრადიცია მათ სხვადასხვაგვარად მოიხსენიებს:

თეოსოფიაში, ასევე ურანტიის წიგნის მიხედვით, ისინი არიან ანგელოზთა იერარქიები: სერაფიმები, ქერუბიმები, მთავარანგელოზები, თრონები, სამფლობელოები — ყოველი მათგანი კონკრეტულ კოსმიურ ფუნქციას ასრულებს, პლანეტარული ევოლუციიდან დაწყებული, გალაქტიკათა ენერგეტიკული ბალანსის შენარჩუნებით დამთავრებული;

თანამედროვე სულიერი წყაროები (ჩენელინგი და კოსმიური მედიუმიზმი) საუბრობენ სინათლის გალაქტიკურ ფედერაციაზე, ასევე სირიუსის, პლეადების ან ანდრომედას საბჭოებზე — მაღალგანვითარებული, ჰუმანური ცივილიზაციების ალიანსებზე, რომელთა როლია დაეხმარონ ახალგაზრდა ცივილიზაციებს, დაიცვან ისინი დესტრუქციული ჩარევისგან და უზრუნველყონ თავისუფალი ნების კანონთა დაცვა;

ვედურ ტრადიციაში ამ ფუნქციას ასრულებენ დევები — სინათლის ღვთაებები, რომლებიც მუდმივ ბრძოლაში არიან ასურებთან — ბნელი ძალებთან, რათა დაიცვან კოსმიური წონასწორობა, ანუ დჰარმა.
ამ კუთხით დანახული, როცა ჩვენს ორგანიზმში ვირუსი იჭრება და იმუნური სისტემა განგაშს ტეხს — ეს მიკროკოსმური ანარეკლია იმისა, რაც მაკროკოსმოში ხდება: როგორ რეაგირებენ კოსმიური მცველები, როცა პარაზიტული ან დესტრუქციული ცივილიზაცია ცდილობს დაარღვიოს პლანეტის ევოლუციური მარშრუტი. 

ამ პარალელში ერთი უმნიშვნელოვანესი ასპექტია:
იმუნური სისტემის ეფექტიანობა მჭიდროდ არის დაკავშირებული ცნობიერების სიხშირესთან და ემოციურ მდგომარეობასთან.
ასევე, პლანეტის კოსმიური „იმუნიტეტი“ დამოკიდებულია კოლექტიური ცნობიერების ხარისხზე.

როგორც ადამიანში შიში, სტრესი და აგრესია ასუსტებს იმუნურ სისტემას, ისე კაცობრიობაში დაბალი ვიბრაციები ქმნის energetic-დამღუპველ კლიმატს, რომელიც ამცირებს პლანეტის ბუნებრივ დაცვას. და პირიქით — სიყვარული, ერთიანობა და მადლიერება აძლიერებს როგორც ინდივიდუალურ, ასევე კოლექტიურ თავდაცვას.

მიკრობიომი — ჩვენი შინაგანი ცივილიზაციების ეკოსისტემა
ჩვენი მოგზაურობა გრძელდება იმ წერტილში, სადაც მიკროკოსმოსის საზღვრები ერთდროულად ფიზიკურიცაა და კოსმიურიც — მიკრობიომთან. ადამიანის სხეული არ არის სტერილური კუნძული. ის ცოცხალი სამყაროა, ტრილიონობით მიკროორგანიზმის სახლად ქცეული — ბაქტერიების, ვირუსებისა და სოკოებისგან შემდგარი დინამიური ეკოსისტემა, რომლის უჯრედების რაოდენობა ათჯერ აღემატება ჩვენი საკუთარი უჯრედების რაოდენობას.

ჩვენ, ამ გაგებით, არ ვართ მხოლოდ ერთი სუბიექტი, არამედ მრავალსახოვანი ცივილიზაცია, რომლის მოსახლეობა ჰარმონიაში თუ დაპირისპირებაში ცხოვრობს ერთმანეთთან. მიკრობიომშიც ვხვდებით იერარქიას, ალიანსებსა და შიდა დრამებს.

სიმბიოზური, კეთილგანწყობილი მიკროორგანიზმები — მაგალითად, ნაწლავის ბაქტერიები — ჩვენი შინაგანი „კეთილი ცივილიზაციებია“. ისინი ხელს უწყობენ საკვების გადამუშავებას, აწარმოებენ ვიტამინებს (B ჯგუფი, K), და რაც ყველაზე გასაოცარია, სინთეზირებენ ნეიროტრანსმიტერების უდიდეს ნაწილს, მათ შორის სეროტონინის 90%-ს. ისინი ეხმარებიან იმუნურ სისტემას, არჩენენ ჩვენს შინაგან კლიმატს და ფუნქციონირებენ, როგორც მეგობრული ძალა ჰარმონიისკენ.
პათოგენური ბაქტერიები და სოკოები, მაგალითად Candida, ჩვენი „შინაგანი პარაზიტული ცივილიზაციებია“. ისინი ძლიერდებიან ქაოსსა და დისჰარმონიაში: სტრესის, შაქრითა და ქიმიკატებით მდიდარი კვების, ასევე ნეგატიური ემოციების შედეგად. ისინი გამოყოფენ ტოქსინებს, ასუსტებენ „პლანეტას“ — ჩვენს ორგანიზმს — და ცდილობენ ძალაუფლების ხელში ჩაგდებას.
ვირუსები — ამოუცნობი და არაკლასიკურად ცოცხალი აგენტები — ინფორმაციის მატარებლები არიან. ისინი უჯრედებს „ჰაკავენ“, რეპროგრამირებენ და ზოგჯერ დნმ-ის სტრუქტურაში ახალ კოდს ნერგავენ. ვირუსი შეიძლება იყოს როგორც დამანგრეველი, ისე ევოლუციის კატალიზატორი — ის ამოწურავს ძველ სისტემებს და იწვევს ახალ ადაპტაციებს.
 
კოსმიური ცივილიზაციები, როგორც მიკრობიომის მეტაფიზიკური ანარეკლი
ეს მიკრო-სამყარო საოცრად ემთხვევა მაკროკოსმოსში ცივილიზაციების იერარქიულ სტრუქტურას.

„სერვისი სხვისთვის“ ტიპის ცივილიზაციები — სიმბიოზური მიკროფლორის კოსმიური ანალოგები არიან. ისინი პატივს სცემენ თავისუფალ ნებას, ერთიანობის პრინციპს და ეხმარებიან განვითარებად პლანეტებს ევოლუციაში. სხვადასხვა ტრადიცია მათ სხვადასხვა სახელს არქმევს:

პლეადელები — ემოციური და ენერგეტიკული მკურნალი გიდები;
სირიუსელები — პროტოტექნოლოგიის და წმინდა გეომეტრიის შემომტანები;
არქტურიანელები — ენერგეტიკულ ქსელთან მუშაობის ოსტატები;
ანდრომედელები — შემოქმედებითი თავისუფლების და ცნობიერების გაფართოების მასწავლებლები.

ისინი არ იჭრებიან ძალით, არამედ მხოლოდ მაშინ ერთვებიან, როცა მოწვევას იღებენ — როგორც კეთილგანწყობილი მიკრობები, რომლებიც ჰარმონიას ემსახურებიან.

„სერვისი საკუთარი თავისთვის“ ცივილიზაციები — პარაზიტული მიკროფლორის კოსმიური სარკეები. ეს ცივილიზაციები სულიერი იზოლაციით ცხოვრობენ და სხვის ენერგიაზე დამოკიდებულები არიან. ლეგენდებში ისინი ხშირად იდენტიფიცირდებიან ორიონის იმპერიასთან ან დრაკონის ფედერაციასთან — ტექნოლოგიურად განვითარებულ, მაგრამ სულიერად გაუმართავ გონებადებთან, რომლებიც ადამიანთა შიშებს, ტანჯვას და თაყვანისცემას ენერგიის წყაროდ იყენებენ.

ისინი ხშირად ცდილობენ გენეტიკური ჩარევით, დოგმატური რელიგიებისა და პოლიტიკური კონფლიქტების გამოყენებით კაცობრიობის განვითარების მანიპულირებას — იმავე გზით, როგორაც პათოგენური სოკოები იპარავენ სხეულს შიგნიდან.

ნეიტრალური ან კატალიზატორი ცივილიზაციები — ვირუსების კოსმიური პარალელი. მათი მოტივაციები ჩვენთვის ხშირად გაუგებარია. მათ შეიძლება ჰქონდეთ კოლექტიური, უსახელო ცნობიერება (მაგალითად, ინსექტოიდური რასები) ან მაღალგანზომილებიანი ინტელექტი, რომლებიც ცივილიზაციებს ინფორმაციას აწვდიან ტექნოლოგიების, იდეოლოგიების ან სულიერი იმპულსების სახით — ხშირად ქაოსურად, თუმცა საბოლოო ჯამში ევოლუციის გასაძლიერებლად.

როგორც ჩვენი მიკრობიომი პირდაპირ რეაგირებს ჩვენს კვებაზე, ემოციებზე და ცნობიერების მდგომარეობაზე, ისე კოსმიური ეკოსისტემა რეაგირებს პლანეტების კოლექტიურ ვიბრაციებზე. დაბალვიბრაციული გარემო იზიდავს პარაზიტულ ძალებს — მაღალვიბრაციული კი ქმნის ერთიანობას, ჰარმონიას და ევოლუციის პირობებს.

ჩვენ ვართ კავშირი მიკროსა და მაკროს შორის — შინაგანი ეკოსისტემის მოფრთხილებით, ჩვენ ვმონაწილეობთ კოსმიური წონასწორობის შენარჩუნებაში. როგორც ზემოთ, ისე ქვემოთ — და როგორც შიგნით, ისე გარეთ.

ორგანოთა კოსმიური ანალოგია და დნმ-ის სულიერი მატრიცა

თუ მიკრობები, ვირუსები და უჯრედები ცივილიზაციების მსგავსად მოქმედებენ, მაშინ ჩვენი ორგანოები არის მიკროკოსმოსის პლანეტები, ვარსკვლავები, გალაქტიკები — ყოველი მათგანი თავისი უნიკალური მისიის მატარებელი.

გული — ჩვენი მიკროკოსმოსის ცენტრალური მზეა. ის არა მხოლოდ ფიზიკური სისხლის ტუმბოა, არამედ ძლიერი ელექტრომაგნიტური ველის გენერატორი, რომელიც გაცილებით სცილდება სხეულის საზღვრებს. მისი რიტმი ჩვენს ბიორეზონანსს წარმართავს. ის არის სიყვარულის, თანაგრძნობისა და ერთიანობის ენერგიის შიდა ცენტრი — როგორც მზის ბირთვიდან გადმოსული სინათლე, რომელიც სიცოცხლეს ანიჭებს მთელ სისტემას.

ღვიძლი — მეტამორფოზის ლაბორატორიაა. ის ასრულებს ასობით ფუნქციას, მათ შორის დეტოქსიკაციას, ქიმიური ნივთიერებების გარდაქმნას, დაბინძურებული ენერგიის წმენდას. მის ფუნქციაში ვხედავთ შავი ხვრელის და ნისლეულის სიმბოლოს — იმ ადგილის, სადაც ძველი ინგრევა და ახალი იბადება.

ძვლები — სხეულის არქიტექტურული კარკასია, პლანეტარული გისოსების ანალოგი. ისინი ინახავენ ინფორმაციას — ბიოლოგიურ და ენერგეტიკულ მეხსიერებას. ძვლის ტვინი კი სიცოცხლის უწყვეტი შობის წერტილია, სადაც დაბადება ხდება ყოველდღე, შეუჩერებლად.

ფილტვები — ჩვენი შინაგანი ატმოსფეროა. მათთან ერთად ვმონაწილეობთ სამყაროს მუდმივ დიალოგში: ვსუნთქავთ ჟანგბადით და ვსუნთქავთ პრანათი — სასიცოცხლო ენერგიით, რომელიც ცარიელი ჰაერი კი არა, მაგრამ სულიერი ელექსირია.

ყველა ეს სტრუქტურა ერთ დიდ კოდს ემორჩილება — დნმ-ს, რომელსაც კლასიკური მეცნიერება ჯერ კიდევ მხოლოდ ქიმიური თვალსაზრისით აღიქვამს. თუმცა ეზოტერული და სულიერი პერსპექტივიდან, დნმ არის კვანტური ანტენა, სინათლის მიმღები, ენერგიის გამტარი და კოსმიური ბიბლიოთეკა. ის არის ბიოლოგიური არქივის და სულიერი კონტრაქტების მატრიცა. ის 97%, რომელსაც მეცნიერება „უსარგებლო დნმ-ს“ უწოდებს, რეალურად ინახავს ჩვენს უძველეს და ჯერ კიდევ გაუმჟღავნებელ პოტენციალს — ფსიქიკური უნარების, უჯრედული რეგენერაციის, ან თუნდაც ტელეპორტაციის ჩანასახებს.

მაკროკოსმოსში დნმ-ის ანალოგია — ეს არის ღვთაებრივი გეგმა, აკაშის ქრონიკებში ჩაწერილი სულიერი ტრაექტორიები, რომლებსაც ჩვენს სხეულში სიჩუმე იცავს. ჩვენი თითოეული უჯრედი, როგორც პატარა მზის სისტემა, ემორჩილება ამ ღრმა შინაგან თანადროულობას. 

დაავადება და განკურნება — მიკროკოსმოსის კოსმიური დრამა

დაავადება, ამ მსოფლმხედველობითი ჩარჩოს ფარგლებში, არ არის შემთხვევითი "შეტევა" გარედან. ის არის შინაგანი დისჰარმონიის, არათანმიმდევრული რწმენებისა და დაბალვიბრაციული მდგომარეობების შედეგი — როგორც სახელმწიფოს დაშლა, როცა მისი მმართველი (ჩვენი ცნობიერება) ჰარმონიას კარგავს.

მაგალითად, კიბოს უჯრედი არის ეგოისტური უჯრედის სახე — რომელიც დაკარგავს კავშირს მთლიანობასთან, უარყოფს კოლექტიურ მიზანს და იწყებს უკონტროლო, თვითდამანგრეველ გამრავლებას. ეს არის იგივე რაც დიქტატორი, რომელიც საკუთარ ქვეყანას ანადგურებს თავისივე ძალაუფლების შესანარჩუნებლად.

განკურნება ამ შემთხვევაში არის შინაგანი „სახელმწიფოების“, სუბსტანციების და ენერგიების შერიგება, ინტეგრაცია და ჰარმონიზაცია — ცნობიერებით დაწყებული, საკვებით, აზრებითა და ქცევით დამთავრებული.

ეს პროცესი სრულიად შეესაბამება კოსმიურ შაბლონს:

კოსმიური ომები, დაცემული ანგელოზები, ტირანიული იმპერიების აღმასვლა და დაცემა — ეს ყველაფერი არის მაკროკოსმიური დაავადებები;

მათი განკურნება — იგივეა რაც პლანეტარული ან გალაქტიკური ჰომეოსტაზი, ე.ი. ბუნებრივი წონასწორობის აღდგენა;

ცნობიერების ამაღლება — ნიშნავს ამ მიკრო- და მაკრო-დრამების ტრანსცენდენციას, პირველწყაროსთან დაბრუნებას.
 
საბოლოო წერტილი: მმართველობა პასუხისმგებლობით თუ ჩვენ ვართ ჩვენი მიკროკოსმოსის „ღმერთები“, მაშინ ყველა ჩვენი აზრი არის კანონი, ყველა გრძნობა — კლიმატი, ყველა გადაწყვეტილება — კანონმდებლობა, რომელიც აისახება მილიარდობით სიცოცხლეზე ჩვენს შიგნით. ჩვენი სხეული — ეს არის სამყარო, რომელსაც ჩვენ ვმართავთ ყოველი წამით, და ჩვენი გარე სამყარო — მხოლოდ მისი პროექციაა.

შეუძლებელია ჰარმონია გარეთ, თუ შიგნით ომია. მშვიდობა იწყება საკუთარ უჯრედებთან შერიგებით. ჩვენ ვართ სამყარო, რომელიც საკუთარ თავს შეიმეცნებს. და ამ შემეცნებაშია ყველაზე დიდი ძალა“,- წერს ასტროფიზიკოსი.