ქართველ პოეტი, პროზაიკოსი, ესეისტი და საქართველოს პარლამენტის ეროვნული ბიბლიოთეკის ყოფილ გენერალური დირექტორი გიორგი კეკელიძე სოციალურ ქსელში მხატვრული რომანიდან ამონარიდს აქვეყნებს, რომელსაც „დაიჯესტი“ უცვლელად გთავაზობთ:
„იმ ღამით, როცა ბებიაჩემის, მარუსას, სიკვდილი გავიგე, ალბათ წვიმდა. სახლში გვიან მივედი და დეპეშა დამხვდა. ,,арсен , гамагрди , маруса агар арис’’.
მაგიდაზე ჩამოვჯექი. ვიცოდი, რომ უნდა მეტირა, მაგრამ ვერ ვიტირე. კონიაკი ხომ დავლიე და მგონი ის მოლიმონისფრო არაყიც დავიწყე. კიდევ. კიდევ. და მერე ავყვირდი: რანაირი კანი გაქვს, სიკვდილო?! გამოდი, სადა ხარ, შე გოთვერანო, სად აგდიხარ?! ხელი მაინც მოგკიდო, შე თახსირო, გიგრძნო როგორი ხარ, გამოდი, ხელი მოგკიდო, სიკვდილო, გიგრძნო, შე პოდლო, შე... და დილით დამეძინა. მესიზმრა, თითქოს მთვარით მაძღარი ღამე იდგა. სახლიდან გამოვედი. ხუთი წლის ვიყავი. მოკლე შარვალი მეცვა. უკან, ორი მაღალი, ფეხებზე შემდგარი მელია მომყვებოდა, კუბოკრული შარვლებით და ჩალისფერი ქუდებით. სანთლები ეჭირათ. წამოდი, წავიდეთ, წამოდი, – მითხრეს ჩურჩულით. ჩაის პლანტაციებში შევედით. უჩვეულოდ მაღალი მეჩვენა ბუჩქები, რაც ღრმად შევდიოდით, უფრო მაღლდებოდა და ბოლოს ცა წაშალეს. მელიები სადღაც გაქრნენ. მარტო დავრჩი და შემეშინდა. გაშეშებული ვიდექი – ისეთი სიბნელე იწვა, შემეშინდა და თვალი დავხუჭე. გავიდა, ერთი, ორი, სამი საათი და მგონი წელიც და ათი წელიც. – მე გაგიყვან აქედან, – მომესმა ხმა. გავახილე: პატარა, ლამაზი გოგო იდგა, იასამნისფერი ბაფთითა და თვალებით. ,,მე გაგიყვან, მომკიდე ხელი!’’ ჩვენ მივდიოდით, დიდ ტევრში და მე ვხვდებოდი, რომ აღარ მეშინოდა, თუნდაც არ დამთავრებულიყო ეს ხეივანი. ხელი თბილი ჰქონდა და სიმშვიდეს მკარნახობდა. უცებ, ასიოდ ნაბიჯის შემდეგ, გაჩერდა. გამომხედა და მითხრა: „აი, ხომ ხედავ, უკვე შემეხე. რა რბილი კანი მაქვს“. და გამიღიმა. და გზა გავაგრძელეთ.
მეორე დღეს ბებიაჩემის წერილი მოვიდა. ერთი კვირის წინ გამოგზავნილი. მისი გარდაცვალების დეპეშამ, ცხადია, ჩამოასწრო. წერდა: „გლახათ შევიქენი ორი დღის წინ. მეგონა მოვკტი. ახლა საავანდყოფოში ვარ, უკვე ქვეით ჩამომიყვანეს. ექიმი ხომ იცი ელიკოის დაია და მაგის ხათრიზა თლა გადამყვნენ ზეთ, რომ გნახავ, მოგიყობი კარგათ“. ბებიაჩემი, რომელიც, როგორც ვიცოდი, უკვე მოკვდა, მართალი იყო. ჩვენ ყოველთვის გვეგონება, რომ ვკვდებით და როცა გნახავთ, ამაზე მოგიყვებით. ამიტომაც არ არსებობს სიკვდილი. საკუთარი. მხოლოდ სხვისი სიკვდილი გვჯერა და ვერც იმას დავადასტურებთ, რადგან თვითონ მათ არ დაუდასტურებიათ, ვინც მკვდარი გვგონია. ვბოდავ? შესაძლოა. მაგრამ ხანდახან ბოდვაა უფრო ზუსტი და მართალი, ვიდრე ჩვენ ვართ.
მეორე ღამით მესიზმრა ღამე. ნახევრად ბნელი. ვარსკვლავაფხეკილი. ცაწაშლილი. მთვარე ღრუბლებში იხრწნებოდა და ყვითელ ქონად ჟონავდა. მარუსა მეძახდა. შემოვტრიალდებოდი და ისევ ზურგიდან მესმოდა ხმა. ვახ, სად ხარ, მარუსა. რა იცი ხოლმე. მეძახდა: ,,თვალი, მეტი თვალი გჭირდება, არსენ! ყველგან თვალი გჭირდება, ზურგზე, გვერდებზე. სხვანაირად არ გამოდის.’’ ,,რა არ გამოდის, მარუსა, ბებია?’’ ,,მე ვერ გამოვდივარ ამ საშინელი ყუთიდან, არსენ, ამ საშინელი ფორმიდან!’’ ,,რას ამბობ ბებია, რა გინდა შენ ყუთში?’’ ,,არა, არსენ, მოდი რა, გამომიყვანე!’’ ,,კაი, ბებია, ნუ მასხრობ რაცხას, ნუ მემალები, რა!’’ ,,არ გემალები, არსენ. ხომ გითხარი, თვალები გჭირდება, არსენ, ზურგზე თვალები!’’.
ისე გამეღვიძა, პირში გულის სისხლიანი გემო ვიგრძენი. სასტიკად ცემდა. მეგონა მოვკვდებოდი.
ყოველთვის მაინტერესებდა ის სიზმრები, მომაკვდავები რომ ნახულობდნენ. ბოლო, აუხდენლობისთვის განწირული სიზმრები. იქნებ, ეგ სიზმარია ჯოჯოხეთი და სამოთხე, უკანასკნელი სიზმარია და სამუდამოდ იმას ნახულობ, რაც სიკვდილამდე ჩაისახა და მიწაში იშვა. არავინ იცის – მკვდრები დუმილმისჯილი პატიმრები არიან. ეს არის მათი მთავარი ნაკლი. და შეიძლება უპირატესობაც. შეუძლიათ მშვიდად გისმინონ და არაფერი გაიკვირვონ – ამიტომაც ახლა სასაფლაოზე გავალ - ვთქვი მაშინ მე - და ჩემს სიზმარს რომელიმე უცხო მკვდარს მოვუყვები. წყლისთვის გაყოლება ვერაა უსაფრთხო საქმე, ეგებ იმის ონკანს წამოსცდეს ეგ წყალი, ვისაც ვუმალავ.
ეს დასაწვავად გამზადებული ფოთლის გროვაა, ეს ფოთლის გროვაში ჩატანებული ,,სპრაიტის’’ ბოთლი – პოლიეთილენის. ასეთი ბოთლები უცნაურად იწვიან, ძველ რუსულ ფილმებში ჯადოქარს რომ მოკლავენ, იკლაკნება, იკეცება და მიწაში მიძვრება – ისე. ეს მე ვარ. სასაფლაოდან მოვდივარ. მე სუნთქვა მიჭირს. აი, უცებ – მოულოდნელად და ძლიერად. არც შეყვარებული დამშორებია, არც კუდიანი ვარსკვლავი მინახავს, არც ჯინსის შარვალი დამხევია. არც უყიდიათ. ძალიან ჩვეულებრივი ეზოებია ირგვლივ – თბილისის გარებუნის შემოდგომის პროლოგის ნაცნობი წინადადებით. მე კი ვღელავ, ვღელავ და ვღელავ. დილით დავწექი. და მაშინ ვიგრძენი, რომ არსებობს უმიზეზო აღელვებები. სიხარულზე და დარდზე უფრო ძლიერი აღელვებები. მათ ყველაზე ადვილად სექტემბრის თხელ ღამეებში შეამჩნევ. თუ მოულოდნელად გაგეღვიძება და გარეთ გახვალ.
მერე, გვიან, მივხვდი, რომ უმიზეზო არაფერია. რომ სექტემბრის ეს თხელი ღამე იყო მარუსა. და ამიერიდან, მარუსა, 18 სექტემბრიდან და 27 სექტემბრამდე დედამიწაზე მოვა. უფრო ზუსტად - მარუსა იქნება ათივე დღის ღამე.
და მე ყველაზე ბედნიერი ვიქნები 18 სექტემბრიდან 27 სექტემბრამდე. რადგან მარუსა უდრიდა ჩემს ბავშვობას. მან გამზარდა“, - წერს გიორგი კეკელიძე.
ასევე დაგაინტერესებთ:
