„მოდით, მიჯნურნო, შემიბრალეთ,
მოვლეთ ჩემს არეს,
მკვდარი მიჯნური დამიტირეთ,
დამფალთ სამარეს!
ვაჰ, სიცოცხლეო უკუღმართო,
დანაცარებო!“
დიახ, ფილმში „თეთრი ბაირაღები“ ამ ლექსს ლიმონა დევდარიანი უკითხავს ნუნუ ექიმს... სწორედ ამ პერსონაჟის შექმის შემდეგ შეიყვარა მაყურებელმა მსახიობი. გია ბურჯანაძეს ხალხი „ლიმონას“ სახელით იცნობს.
დღეს, სწორედ „ლიმონას“ პორტრეტს დაგიხატავთ.
ბიოგრაფია
გია ბურჯანაძე დაიბადა 1961 წლის 3 მაისს, ქალაქ თბილისში. ახალგაზრდობაში კალათბურთელი იყო, ახალგაზრდული გუნდის კაპიტანიც გახლდათ, თუმცა მის ცხოვრებაში გარდამტეხი ეტაპი დადგა. ერთხელ თეატრში წავიდა, სადაც სცენაზე გივი ბერიკაშვილი, სოფიკო ჭიაურელი და სხვა არტისტები ნახა. სწორედ აქედან დაიწყო სხვა სამყაროს აქღმა და გადაწყვიტა „მათნაირი“ გამხდარიყო. სწორედ მაშინ მიიღო გადაწყვეტილება გამხდარიყო არტისტი.
გადაწყვეტილების მიღების შემდეგ საწადელს ნამდვილად მიაღწია.
დაამთავრა საქართველოს სახელმწიფო თეატრალური ინსტიტუტის სამსახიობო ფაკულტეტი.
თეატრალური ინსტიტუტი
„თეატრალურ ინსტიტუტში ქალბატონი ლილი იოსელიანი შემხვდა, რომელმაც ფაქტობრივად, გამზარდა;
ჩემს მშობლებს თითქმის წაართვა ჩემი თავი: ყველანაირად მასთან ვიყავი, ის მზრდიდა არა მარტო როგორც მსახიობს, არამედ - როგორც პიროვნებას. მასაც ისეთივე თვისებები ჰქონდა, როგორიც სერგო "მასწს".
დიდი მსახიობობა, დიდი სპორტსმენობა, დიდი ხელოვანობა ხომ ღმერთისგან მოდის. სავალდებულო არ არის, ყველა დიდი შემოქმედი გახდეს, მაგრამ აუცილებელია, პატრიოტი მოქალაქე და კაცი იყო, ამას კი ყველა ვერ ახერხებს. ლილი ფიქრს, საკუთარ თავში ჩაღრმავებას, ერთმანეთის მიმართ პასუხისმგებლობას გვაჩვევდა, რადგან თეატრი კოლექტიური შემოქმედებაა და თითოეული მსახიობი ძალიან მობილიზებული უნდა იყოს.
რეპეტიციაზე დაგვიანება წარმოუდგენელი რამ იყო. გვეუბნებოდა, - სხვის კრიტიკას კი ნუ მოუნდებით, საკუთარი თავი გააკრიტიკეთო. ლილისთვის მთელი ცხოვრება იწყებოდა და მთავრდებოდა თეატრით.“
„თეთრი ბაირაღები“
„თეთრი ბაირაღების“ გადაღებები აგვისტოში დავიწყეთ, პაპანაქება სიცხე იყო. ძველი კინოსტუდიის პავილიონში აგვიშენეს ციხის „კამერა“, ჩავიკეტეთ და სამ თვეში გადაღებები უკვე დასრულებული იყო.
კინოთეატრებში ფილმის ჩვენება ყოველთვის ანშლაგით მიდიოდა.
გია ბურჯანაძემ ლიმონა დევდარიანის როლისთვის პრიზიც მიიღო – მამაკაცის საუკეთესო როლის შესრულებისთვის.
ეს ჩემთვის ერთ-ერთი საყვარელი ფილმია. ხანდახან მარტო წვალებაა ფილმზე მუშაობის პროცესი – წვალობს რეჟისორი, ან მსახიობი და არის დაუსრულებელი გოდება.
„თეთრ ბაირაღებზე“ ასეთი რამ არ მომხდარა, პირიქით – მუშაობა ყველას გაგვიადვილდა და კარგადაც ვიმხიარულეთ.
ამ ფილმის განსაკუთრებულობა და გამორჩეულობა იმაში მდგომარეობდა, რომ ამდენი ნიჭიერი არტისტის ერთად ყოფნა აუტანელია.
გული გაგისკდება, ამდენ ბუმბერაზს რომ უყურებ: ოთარ მეღვინეთუხუცესი, რამაზ ჩხიკვაძე, გივი ბერიკაშვილი, ლეუშა ანთაძე, გურამ ფირცხალავა, თენგიზ მაისურაძე და სხვები. ეს გიგას ფენომენი იყო. ნიჭიერი რომ იყო, ამიტომაც გიჟდებოდა ნიჭიერ ხალხზე და კარგად ეხერხებოდა მათი ერთად თავმოყრა. არტისტები ძალიან უყვარდა. რომ არა ფეხის პრობლემა, ალბათ მსგავსი არტისტი მეორე არ გვეყოლებოდა. ამდენ ნიჭიერს ჯერ "დათა თუთაშხიაში" მოუყარა ერთად თავი, მერე - "თეთრ ბაირაღებში". დიდი დღესასწაულია, როდესაც მსახიობიც და რეჟისორიც ნიჭიერია. შეიძლება, რამე მოხდეს და "დახოცონ" ერთმანეთი - ხანდახან ეს ღმერთების შერკინებას ჰგავს, მაგრამ მათთან მუშაობა შესანიშნავია.“
„სერგო მასწი“
„ადამიანის ცხოვრება რამდენიმე ეტაპად შეიძლება დაიყოს: ბიჭობა, ახალგაზრდობა და ე.წ. შეგნებული ცხოვრება. აქედან გამომდინარე, მეც იმ სამ ადამიანზე ვისაუბრებ, რომლებსაც ჩემი გარემოცვისა და ოჯახის წევრების გარდა, ჩემ კაცად ჩამოყალიბებაში დიდი წვლილი მიუძღვით. ბიჭობის პერიოდში კალათბურთს ვთამაშობდი და ჩემი პირველი მწვრთნელი სერგო იშხნელი გახლდათ.
მაშინ ის საკმაოდ ახალგაზრდა - 28 წლის იყო, მაგრამ ჩვენთვის დიდ ავტორიტეტს წარმოადგენდა, თითოეულ ჩვენგანში სხვანაირი საფუძველი "ჩაყარა". წესრიგს, ფიქრს, პასუხისმგებლობას, ერთმანეთზე მზრუნველობას გვაჩვევდა.
გვეუბნებოდა, - არ არის აუცილებელი, ყველანი დიდი სპორტსმენები გახდეთ, მაგრამ პიროვნება, ღირსეული მოქალაქეები და კაცები აუცილებლად უნდა იყოთო. ეს თვისებები სწორედ მან გააღვივა ჩემში. ამდენი წელი გავიდა, რაც კალათბურთს აღარ ვთამაშობ, მაგრამ მის გვერდში დგომას დღესაც ვგრძნობ და სხვათა შორის, ჩემი თაობის კალათბურთელებიც ზუსტად ასე არიან - ყველაფერი „სერგო მასწისგან“ მოდის.
მეგობრობის ეტალონი
„შეგნებულ ცხოვრებაში, ჩემზე 38 წლით უფროსი მეგობარი მყავდა - მარჯანიშვილის თეატრის ცნობილი მსახიობი გოგი გელოვანი.
შესანიშნავი პიროვნება იყო. მის გარდაცვალებამდე ერთი დღე არ ყოფილა, რომ უერთმანეთოდ ვყოფილიყავით.
შეიძლება, არ შევხვედროდით, მაგრამ ტელეფონით მაინც აუცილებლად მოვიკითხავდით ერთმანეთს.
საოცრად უყვარდა და აფასებდა ქართულ ფოლკლორსა და ქართულ სულს; სხვადასხვა ვარიანტის სიმღერებს ეძებდა, შემდეგ კი ასწავლიდა და დღეს თუ მსახიობები მღერიან, ეს მისი დამსახურებაა. წინა თაობებში ამას მანველ აფხაიძე აკეთებდა რუსთაველის თეატრში, მეორე კი გოგი იყო. ქართული ტრადიციები, სუფრის წესები - ყველაფერს მისგან ვსწავლობდით. ისიც იმავეს ამბობდა, - როცა ადამიანს უნდა შეხვდე, დაგვიანება როგორ შეიძლება?!
„აკრძალული მსახიობი“
„მსახიობები ჩვენს თავზე არ ვართ დამოკიდებულები - მოგეხსენებათ, როლებს რეჟისორები ანაწილებენ, საქართველოში კი ბოლო პერიოდში რატომღაც, „აკრძალული მსახიობი“ ვიყავი და ჩემი თეატრიც ამ აკრძალვას ემორჩილებოდა.
მხოლოდ თემურ ჩხეიძის ძველ სპექტაკლებში ვმონაწილეობდი. ჩვენი თეატრის ხელმძღვანელობა, სამწუხაროდ, „ნაციონალური მოძრაობის“ ფეხის ხმას იყო აყოლილი, „შავი სიებით“ ხელმძღვანელობდა. სხვა თეატრებში მიწვევით ვთამაშობდი.
„პოლიტიკაში წასვლა“
„ამბობდნენ, გია პოლიტიკაში წავიდაო... უვიცები არიან. გია ბურჯანაძე რომ პოლიტიკაში ყოფილიყო, მინისტრი ან დეპუტატი იქნებოდა. ამას სამივე მთავრობა მთავაზობდა, მაგრამ უარი ვთქვი, დასაბუთებულად.
თეატრში ჩემნაირი პროფესიონალი, სამწუხაროდ, ძალიან ცოტაა, რადგანაც ახალ თაობას სათანადოდ ვეღარ ზრდიან. კვირაში 2-3-ჯერ სპექტაკლს ვთამაშობ, მოვიდნენ და მნახონ, აბა, რომელიმეს შეუძლია ასე მუშაობა? პოლიტიკაში თვითონ არიან.
მე პოლიტიკაში კი არ ვარ, არამედ ვცხოვრობ ისე, როგორც სწორად მიმაჩნია.
როცა ქვეყანას უჭირს, უკან დახევა ღალატია. თუ განსხვავებული სათქმელი გაქვს და არ ამბობ, ამას ვირთხობა - ჰქვია, მე კი „კრისად“ არავის გავუზრდივარ.
შემოქმედი ვარ და კაბინეტში გული გამისკდება.“
დაპატიმრება
2011 წელს, თბილისში, პატიმრების მხარდამჭერ საპროტესტო აქციაში მონაწილეობისას დააკავეს მსახიობი გია ბურჯანაძე. მასთან ერთად დააკავეს 4 სამოქალაქო აქტივისტი.
როგორც ცნობილია, დაკავებულები სასამართლო დარბაზიდან გაათავისუფლეს მას შემდეგ, რაც თითოეულ მათგანს 400–ლარიანი ჯარიმის გადახდა დაეკისრა.
აგრეთვე წაიკითხეთ:
თბილისში, შურისმაძიებელმა დედამ 6 ადამიანი მოკლა - გასაიდულმლოებული ისტორია
ავადმყოფობა, „უმამობა“, „ექსტაზით სიკვდილი“, ძმასთან დაპირისპირება - მენრაბ ნინიძის პორტრეტი
23 წლის თბილისელმა გოგომ მშობლების მკვლელობისთვის შური იძია - გასაიდუმლოებული ისტორია
