მუსიკოსმა მაიკო კაჭკაჭიშვილმა, დამოუკიდებელი ცხოვრება საკმაოდ ადრეულ ასაკში დაიწყო. შემდეგ იყო რთული გზა და ამ გზაზე უამრავი გულისტკენა და ხუთწლიანი დეპრესია, რომლის დროსაც ბევრი რამის გაანალიზება მოუხდა.
– მაიკო, რამდენიმე დღის წინ, სოციალურ ქსელში წერდი, ძალიან გაბრაზებული და ნაწყენი ვარ ცხოვრებაზე, ბევრ ადამიანზე და ჩემს თავზე, ერთი სული მაქვს როდის მოვა სექტემბერიო. რას გულისხმობდი?
– ცხოვრების განვლილი გზიდან ბევრი რამ შევაფასე და გადავაფასე. ყოველმა განვლილმა წამმა და წუთმა მასწავლა, რომ ადამიანებზე თანგადაყოლა ბრმად, სისულელეა. ყველა ადამიანს, ჩემი კეთილი გულიდან და ხასიათიდან ვუდგები, გაჭირვების ჟამს კი ვერ დავინახე მათი გვერდში დგომა, როცა თავად ძალიან ბევრს ვედექი გვერდით, თუნდაც კარიერაში, მეგობრობაში, მორალურად, ფინანსურად და ასე შემდეგ. ხუთი წელი დეპრესიაში ვიყავი და სახლში ვიჯექი, დიდად არავის მოუკლია თავი ჩემი მოკითხვით, არც არავის ვავალდებულებ. უბრალოდ, მე შემეძლო, თუ მეგობარს ვჭირდებოდი, ღამის სამ საათზე წავსულიყავი, ბევრჯერ ლოგინიდან ავმდგარვარ და გავქცეულვარ. კიდევ ვამბობ, არავის ვავალდებულებ, ყველას თავისი ცხოვრება აქვს, მაგრამ კარგია, რომ ეს გაკვეთილი და სკოლა გავიარე. ახლა, სექტემბრის თხუთმეტი რიცხვიდან რომ გამოვადგამ ფეხს სახლიდან, ეს იქნება სწორად, გაანალიზებულად, გათვლილად გადადგმული ნაბიჯი. ყველაფერი დაგეგმილი მექნება. არადა, არ მიყვარდა დაგეგმილი ცხოვრება, მაგრამ ამ ხუთმა წელმა აბსოლუტურად შემცვალა, რადიკალურად სხვა ადამიანი ვარ. საერთოდ კავშირი აღარ მაქვს ძველ მაიკოსთან და ძველ შეცდომებთან, კი, ხუთი წელი დავკარგე, მაგრამ ღირს, რადგან ძალიან, ძალიან კარგი გამოცდილება მივიღე და გაკვეთილები გავითავისე. ეს ყველაფერი ჩემდა სასიკეთოდ მოხდა და ახლა უკვე ბევრად დაბრძენებული, დადინჯებული და გააზრებული ვიწყებ ახალ საქმეს. არადა, მეგონა, „რასაცა გასცემ, შენია“, მაგრამ ასე არ ყოფილა. თურმე, ყველაფერი არ უნდა გასცე, უნდა აზროვნებდე და ახლა სხვანაირად მოვიქცევი, სულელივით გულს ყველას აღარ გავუღებ. როცა მაიკო კარიერაში კარგად იყო, ფინანსურად – ძლიერად, მაშინ სულ მაიკოსთან ერთად იყვნენ, ახლა კი, ბედნიერად დადიან ყველგან, ერთობიან და მაიკო აღარც ახსოვთ. არა უშავს, აღარც მჭირდება, მეორე სუნთქვა მეხსნება, ახალი ადამიანები შემოვიდნენ ჩემს ცხოვრებაში, ახალი კოლეგები და ჩემს სტუდიას შევაკლავ თავს.
– ახლა რომ უკან იხედები, რა გზა გაიარე?
– არ იყო ჩემი განვლილი გზა მარტივი. ბათუმიდან 17 წლის ასაკში ჩამოვედი დედაქალაქში, უთეთროდ, უკაპიკოდ. დავიწყე ნამცხვრების ცხობა და ჩაბარება, მერე ლიკა ხორბალაძის სტუდიაში, ვოკალის პედაგოგი ვიყავი და სხვათა შორის, ჩემი მოსწავლეები გრან-პრებს იღებდნენ. ასე რომ, 17 წლის ასაკში წარმატებული პედაგოგი ვიყავი.
არ დამავიწყდება, პირველი მოსწავლე 14 წლის ასაკში ავიყვანე და ჩემი პირველი ხელფასი 80 დოლარი იყო, რომელიც მეგობრებში და ბათუმის ჰოდ-დოგებში დავხარჯე (იცინის). ასე რომ, ბავშვობიდან, 14 წლიდან, გააზრებული მქონდა, რომ ბედისწერის არ მჯერა. შენ თუ არ იშრომე და გააკეთე, მით უმეტეს, როცა არ გყავს შეძლებული ოჯახი, ისე არაფერი გამოვა. მემკვიდრეობით რომ გადმომცემოდა დიდი ქონება, არ მექნებოდა ასეთი საწვალებელი და ჩემს ოჯახში, ყველამ ჩვენ-ჩვენით გავიკვლიეთ ცხოვრების გზა და რაღაცას მივაღწიეთ. საბოლოო ჯამში, ძალიან ბედნიერი ვარ, შევხვდი ჩემი ბავშვობის კუმირს, ლევან ლაზარიშვილს, რომელიც ჩემი შვილების მამა გახდა. ღმერთმა ორი ტყუპი შვილი მაჩუქა. კარიერაც კარგად დამეწყო, შევხვდი ცნობილ მომღერლებს, ჩაწერეს ჩემი სიმღერები, მოეწონა ხალხს და ასე, მარტომ, გავიკვლიე გზა. ძალიან ადრეულ ასაკში მომიწია დამოუკიდებელი ცხოვრების დაწყება, დღემდე ასე მოვედი და მადლიერი ვარ ყველაფრის, რაც მაქვს.
⭕ ასევე დაგაინტერესებთ:
⭕„ეს რა კადრები, რა სტილი და რა სილამაზეა...“ - თაკო ნაცვლიშვილის ახალი ფოტოები სოცქსელს იპყრობს
წყარო: tbiliselebi.ge
