ჟურნალისტიკა, მოგზაურობა, საინტერესო სიუჟეტები... ვინ გაგახსენდათ? ალბათ, თეა ადეიშვილი, რადგან ეს ის პროფესიონალი ჟურნალისტია, რომელმაც მსოფლიო მოიარა და საინტერესო სიუჟეტები შექმნა.
დღეს სწორედ მის უცნობ ამბებზე გიამბობთ, რის შესახებაც ჟურნალისტებთან თავად საუბრობდა.
ბიოგრაფია
თეა ბუნებით მოგზაურია, გაუმართლა, ჟურნალისტობა რომ აირჩია. მეუღლეც ასეთი შეხვდა, ფონდ "ინტერნიუსის" ხელმძღვანელი, ცოტა ჟურნალისტი, ცოტა არქიტექტორი, ცოტა მოჭადრაკე გენა უჩუმბეგაშვილი.
თეას პროფესია თავიდან მშობლებმა აურჩიეს - სამედიცინოზე ჩაბარებას ურჩევდნენ. აღმოაჩინა, რომ ექიმობა არ შეუძლია, მიხვდა - გაცილებით მეტი სივრცე სჭირდებოდა, ცოტა გაფანტულია და პოეტური. წერდა ლექსებსაც, ჩანახატებსაც, სხვანაირად ფიქრობდა და უყურებდა სამყაროს. მოსწონდა ცვლილებები...
როცა პროფესიაზე ფიქრი დაიწყო, ადამიანებს აკვირდებოდა - თანაკლასელის დედა ჟურნალისტი იყო - ულამაზესი ქალი, მოუნდა მისნაირი ყოფილიყო.
მე-10 კლასში იყო, როცა თეას დედის მეგობარმა, რომელიც გაზეთის რედაქციაში მუშაობდა, სტამბაში წაიყვანა, მაშინ პირველად ნახა, როგორ იქმნებოდა გაზეთი. როცა პროფესიის არჩევის დრო დადგა, მამამ უთხრა, თუ მზად ხარ, აირჩიე ის, რაც მართლა გაინტერესებსო.
მაშინ ითხოვდნენ - ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე საბუთების შეტანამდე, რომელიმე გამოცემაში უნდა გამოექვეყნებინა სამი ან მეტი სტატია. ორი წერილი დაუბეჭდეს, მესამე გაუჭირდა. დედის მეგობარმა წყალტუბოს გაზეთის რედაქტორთან მიაგზავნა, ახალგაზრდა კაცმა მოუსმინა და თავის წერილს თეა ადეიშვილის სახელი მიაწერა.
ჟურნალისტიკა ის პროფესიაა, სადაც შენ მიერ გადადგმული ყოველი ნაბიჯი წინ დაგხვდება. 20 წლის შემდეგ მას მოულოდნელად ქუთაისის მშენებარე აეროპორტში შეხვდა. ერთადერთხელ ნანახი და ძალიან შეცვლილი რედაქტორი მაშინვე იცნო, სახელიც კი გაიხსენა. ჟურნალისტი თეა ადეიშვილი იყო, რედაქტორი კი უკვე მშენებლობის ხელმძღვანელი ზაზა გაბადაძე.
თეა მისაღებ გამოცდებზე ორსულად იყო, პირველი ქორწინების გახსენება არ უყვარს, თუმცა ძალიან უნდოდა ეს გამომცდელებს შეემჩნიათ.
მეორე კურსზე ტელევიზიაში დაიწყო მუშაობა, 1992 წელს ქუთაისის ლადო მესხიშვილის სახელობის დრამატულ თეატრში ქართველი ვარსკვლავების კონცერტი იმართებოდა, რომელსაც ტელევიზიით პრომოაქცია ჰქონდა.
წამყვანად თეა აირჩიეს, პირველ არხზე, "მოამბის" დაწყებამდე 5 წუთით ადრე, ერთი კვირის განმავლობაში მიჰყავდა გადაცემა და დარწმუნდა, რომ ტელეკამერის წინ მუშაობა უფრო მოსწონდა, ვიდრე პრესაში.
მუშაობდა გაზეთშიც, ჟურნალშიც, მაგრამ მაშინ ჟურნალისტების ანაზღაურება მიზერული იყო, პირველი ხელფასი - 20 ლარი აიღო.
1995 წელს შესთავაზეს გამხდარიყო საგარეო საქმეთა სამინისტროსთან არსებული დიპლომატიური აკადემიის სტუდენტი, ეს იყო შანსი და თეამ ის გამოიყენა, უნდოდა, იმაზე უკეთესი ჟურნალისტი გამხდარიყო, ვიდრე იმ პერიოდში ამის საშუალებას უნივერსიტეტი იძლეოდა, ასე რომ, ის საერთაშორისო ურთიერთობების სპეციალისტიც გახლავთ.
აკადემიაში ბევრი რამ ისწავლა, იქ მიღებული განათლება ჟურნალისტიკაში გამოიყენა. რამდენიმე წელი საგარეო საქმეთა სამინისტროშიც მუშაობდა.
სტუდია "აუდიენციაში", კოკა ყანდიაშვილთან, კონკურსი გამოცხადდა, უამრავი კონკურსანტიდან მაკა ფანქველაშვილი და თეა ადეიშვილი აირჩიეს.
შემდეგ იყო დილის გადაცემა "ალიონი", მერე მოხვდა სახელმწიფო არხზე და როგორც თავად უწოდებს "ოთარ შაორშაძის დემოკრატიულ სკოლაში".
ტელეკომპანია "იმედში" ხუთი წელი იმუშავა, ისწავლა, როგორ უნდა იცხოვრო მუდმივი კონკურენციის, გადარბენისა და სისწრაფის საინფორმაციო ველში და შეინარჩუნო ღირსება იქ, სადაც "ადამიანი ადამიანისთვის მგელია".
პრიზიც კი მისცეს პოლიტიკური და ეკონომიკური თემების საუკეთესო გაშუქებისთვის.
"დროება" იყო მთელი ფილოსოფია, საკვირაო ტელეჟურნალი თეასთვის გახდა შესაძლებლობა, აკეთო ის, რაზე ოცნებაც ღირს, როცა ამბობ სიმართლეს, ეძებ საინტერესო თემებს, პოულობ საოცარ ხალხს, აკეთებ აღმოჩენებს და რაღა თქმა უნდა მოგზაურობ ქვეყნიდან ქვეყანაში...
მოგზაურობა სხვადასხვა ქვეყანაში თეამ იმაზე ადრე დაიწყო, ვიდრე ტელევიზია ამის საშუალებას მისცემდა.
ოჯახი შექმნა და მეუღლეც "მოგზაური" შეხვდა, ერთად მოიარეს უცნობი და ნაცნობი ევროპა, მაგრამ ტელევიზიამ გახსნა ყველა საზღვარი - აზია, ახლო აღმოსავლეთი, აფრიკა, მსოფლიოს ეგზოტიკური ადგილები... მსოფლიოს სამ კონტინენტზე, ოცდახუთ ქვეყანაში და ას ქალაქშია ნამყოფი.
2009 წელს, ქორწინების 10 წლისთავზე, მეუღლესთან ერთად იმ ქალაქში ჩავიდა, რომლის ნახვაზეც ბავშვობიდან ოცნებობდა.
აზია გამოირჩევა თვითმყოფადი კულტურითა და საოცარი ფერებით. აფრიკაში, განაში, ორი დღე დაჰყო და ისეთი საინტერესო ადგილები ნახა, კარგა ხანს ვერ გამოვიდა შთაბეჭდილებიდან.
მოსწონს პიერ კარდენზე მომზადებული თავისი სიუჟეტი, მაშინ დიდ მოდელიერს პერანგის შესწორებაც კი გაუბედა.
უკვირს, რითი დაიმსახურა "გერლენის" მთავარი პარფიუმერის, ოლივიე ეშადმეზონის სიმპათია. უთხრა, რომ მაკიაჟს მხოლოდ ნატალია ვადიანოვას უკეთებდა, ინტერვიუს ბოლოს კი თეასაც შესთავაზა.
შეხვედრა ფამუქთან
„პოსტსკრიპტუმი” სტამბულში წაგვიყვანა გამომცელობა „დიოგენემ”. მანამდე, ერთი კვირით ადრე, ფამუქმა თურქი ჟურნალისტებისთვის მოაწყო მუზეუმის გახსნის ოფიციალური ცერემონიალი, ჩვენ ვიყავით უკვე საერთაშორისო პრესისთვის მოწყობილ ოფიციალურ გახსნაზე. ფამუქმა ძალიან კარგი ევროპული ჟესტი გააკეთა: ჯერ თურქ ჟურნალისტებს, მკითხველს გააცნო „უმანკოების მუზეუმი”, უპირველესად მათთვის გახსნა და შემდეგ დაპატიჟა მსოფლიო პრესა, რომელთა შორის ჩვენც მოვხვდით. ძალიან ვისიამოვნეთ, ფამუქს საათ-ნახევრის განმავლობაში ჯერ მონოლოგი ჰქონდა, შემდეგ ჩვენს კითხვებს დაუზარებლად პასუხობდა.
ფამუქმა, ფაქტობრივად, თურქულ მწერლობაში რევოლუცია მოახდინა, გადაიმტერა მთელი თურქული საზოგადოება, განსაკუთრებით ფუნდამენტალისტები.
ის პოლიტიზებული მწერალია და მან თურქ მწერლებში პირველმა და ალბათ, უკანასკნელმა თქვა, რომ თურქეთმა უნდა აღიაროს სომხეთის გენოციდი. ამის გამო მას ბევრი მოწინააღმდეგე ჰყავს – უწყობენ ტერაქტებს გადაადგილებისას, საკუთარ სადარბაზოსთან, ამიტომაც ის თურქეთიდან გაიქცა.
პრესკონფერენციაზე ავტოგრაფზე უარი თქვა, რადგან ბევრი ხალხი იყო. საღამოს მიღებაზე ვიწრო წრე დაპატიჟა, მათ შორის მთარგმნელები და მეც მათ გავყევი. იქაც წავიღე ჩემი წიგნი, ვიფიქრე: იქნებ იქ მაინც შევძლო ავტოგრაფის ჩამორთმევა. როდესაც ვემშვიდობებოდი, ეს წიგნები ხელში მეჭირა, მკითხა, რა წიგნები იყო. მეც ვუთხარი, რომ ეს იყო მისი წიგნები ქართულ ენაზე. ძალიან გაუხარდა, გამომართვა, გადახედა და თქვა: მე არ მაქვს ჩემი წიგნების ქართული გამოცემებიო. მეც ვუპასუხე: სამაგიეროდ, მე მექნება თქვენი ხელმოწერით-მეთქი. მაგრამ მითხრა: ეს წიგნი უკვე შენი აღარ არისო და გატრიალდა. მოკლედ, წამართვა, ყველანაირად ვეცადე, დამებრუნებინა, მაგრამ არაფერი გამოვიდა.
ინტერვიუ გურამ დოჩანაშვილთან
თვეობით ვურეკავდი, ხან მითიშავდა, ხან ყურმილს არ იღებდა. ცნობილია, რომ ბატონ გურამს საშინლად არ უყვარს ჟურნალისტებთან ურთიერთობა. ერთხელ, ჩემდა ბედად, ბატონი გურამი სკოლაში იყო მისული ბავშვებთან შესახვედრად. ჩვენც მაშინვე იქ გავჩნდით და გადავიღეთ. ბავშვების ხათრით ვერაფერი თქვა. შემდეგ გვკითხა, რომელი არხიდან ვიყავით.
მისმა მეუღლემ იცოდა გურამის დამოკიდებულება პრესის მიმართ და უპასუხა, ამ სკოლის ტელევიზიაა, შეხვედრას იღებენო. შემდეგ ისე მოხდა, რომ შეგვპირდა, ბავშვებს პატრიარქის ნაჩუქარ ხატებსა და წიგნებს ვაჩვენებო.
ჩემი შვილისა და მისი მეგობრების საბაბით, ამ არაჩვეულებრივ მწერალთან შინ მივედი და შევძელი მისი კეთილგანწყობის მოპოვება.
გვაჩვენა თავისი კუთხე, ხატები, ბევრი ვისაუბრეთ შემოქმედებაზე, გმირებზე, გარდაცვლილ შვილზეც გვიამბო, ქალიშვილი და შვილიშვილი გაგვაცნო.
ოღონდ, ცხადია, მან არ იცოდა, რომ ჩვენ „რუსთავი 2-იდან“ ვიყავით. მოკლედ, საინტერესო სიუჟეტი გამოვიდა.
ტელევიზიით რომ ნახა, გაჰკვირვებია: „რუსთავი 2“ როდის იყო ჩვენთანო? მოკლედ, გადავრჩით.
მოეწონა და მადლობაც გადამიხადა, ეს რა კარგი ტყუილი მოუფიქრებიაო.
ავარია
„ჩემს ქმარს ამერიკის საელჩოსთან ახლოს, გზაჯვარედინზე დაარტყა მანქანამ. ავარია არც ისე მძიმე იყო-ჩვენი მანქანის მხოლოდ უკანა კუთხის პლასტმასი დაზიანდა, მაგრამ ვინც დაარტყა იმათი წინა ნაწილი გვარიანად მიიჭყლიტა. მანქანიდან გადმოვიდნენ ახალგაზრდა ბიჭები, ხმაც არ ამოუღიათ, როგორც ჩანს კარგად მიხვდნენ რომ მათი ბრალი იყო და ადგილზე მისულ პარტრულს არც კი დაელაპარაკნენ, საბუთებიც კი არ აჩვენეს სანამ საჭესთან მჯდომის მამა არ მოვიდა.
მამის გამოჩენამდე პატრული მშვიდად აფასებდა ავარიას, ფოტოები არ გადაუღიათ, მაგრამ თქვეს რომ სიტუაციაში უკეთ გასრკვევად აუცილებლად ვიდეო ჩანაწერებს ნახავდნენ.
მოვიდა მამა, ჩემს ქმარს არც მოუსმინა, უბრალოდ სულ სადღაც რეკავდა… მოვიდა საპატრულოს მეორე ეკიპაჟი, რომელსაც მამა პირზეკოცნით შეხვდა. მალე აღმოჩნდა რომ ამერიკის საელჩოს მიმდებარე ტერიოტორიაზე, საკმაოდ დატვირთულ და ოთხმრივ გზაჯვარედინზე საქართველოს საგზაო და საპატრულო პოლიციას გამორთული აქვს სათვალთვალო კამერები, რომელიც იქ რამდენიმე ბოძზეა დამონტაჟებული!
გვითხრეს, რომ ჩანაწერებს ვერ გადაამოწმებენ, რადგან არ არსებობს. შემდეგ დაასკვნეს რომ სიტუაციაში დამნაშავეა მძღოლი, რომელიც ჩართული ციმციმათი ერთი ხაზიდან გადავიდა მეორეში და დაიწყო შეხვევა ბელიაშვილის ქუჩის მიმართულებით (საგზაო ნიშნების თანახმად იქ შეხვევა ორივე ხაზიდან ნებადართულია ), რა დროსაც უკანა კუთხეში მძღოლის მხარეს დაარტყა მანქანამ მძღოლის წინა კუთხით.
პატრულის განმარტებით: „წინ მიმავალმა მძღოლმა მოახდინა არასწორი მანევრირება, რადგან მოხვევა სწორად დაიწყო, მაგრამ ვერ დაასრულა მშვიდობიანად“… ეს გაურკვეველი ლოგიკის ახსნა-განმარტება პირადად მე რამდენჯერმე გამიმეორა პატრულმა.
კითხვაზე - რა უნდა გვექნა ჩვენ უნდა დაგვერტყა ჩვენს წინ მიმავალი მაქანისთვის და მაშინ მართლები ვიქნებოდითთქო? პასუხი არ ჰქონდათ.
მიუხედავად იმისა, რომ ვითხოვდით ჩანაწერებს და არ ვეთანხმებოდით დასკვნას, პატრულმა ჩვენ გვცნო დამნაშავედ და იმ შემთხვევაში თუ არ ავუნაზღაურებთ ზარალს მათ ვინც დაგვარტყა მანქანებს გადაიყვანდნენ საჯარიმოზე, დაიწყებოდა გამოძიება და როდის დასრულდებოდა არ იცოდნენ.
მე და ”მამას” ცოტა უსიამოვნო საუბარიც მოგვიხდა, ხელების შლით მირჩია წერა-კითხვა მესწავლა და მსოფლიო ჩემპიონს ასე ნუ ველაპარაკებოდი, სიტუაციაში ცოტა სიცხადე გაჩნდა: -ა, მეთქი თურმე რაშია საქმეთქო, ამდროს საპატრულო ეკიპაჟის ერთერთმა წევრმა გაცხარებულ მამას უკნიდან მოქაჩა (ანიშნა გაჩერებულიყო) და სწრაფად გავიდა ჩვენგან, იქვე ყველას გასაგონად ვუთხარი -დავინახე რომ მეგობრულად გააჩერათ და პატრულმა რომ არ გირჩიოთ ალბათ რასმიზამდითქო – ხმა აღარ ამოუღიათ! ჩემმა ქმარმა შესთავაზა-გავაკეთებ მანქანას, თან გავასაჩივრებ და თუ გავმართლდი თანხა დამიბრუნეო, მამამ და პატრულმა უარი თქვეს, ასე არ შეიძლებაო…
მდგომარეობა გასაგები იყო-ჩვენთვის უიმედო, მოგეხსენებათ საჯარიმოსაც თავისი ტარიფები აქვს, ჩვენი უმანქანოდ დატოვება ამ გაგანია რემონტის დროს ცალკე დიდი ხარჯი იყო, ჩემს ქმარს ჩემი გაჩერებაც და სიტუაციიდან „მოტეხვაც“ უნდოდა, მოკლედ გენამ თქვა აზრი არა აქვს, გავაკეთებ და აქვე დავასრულოთო…
ამ ყველაფერში ყველაზე საინტერესო მაინც ძალიან სტრატეგიულ ტერიტორიაზე, ამერიკის საელჩოსთან გამორთული კამერებია!
აი ასე დაგვიჯდა 1 250 ლარი „კაი ბიჭის“ (ზუსტად არ ვიცი რაღაცის ჩემპიონი და მწვრთნელი ყოფილა) შვილისგან მიღებული დარყმა“,- წერდა ადეიშვილი.
შვილი
თეას ქალიშვილი ნიტა არდიშვილია. დედა-შვილს შორის სხვაობა 17 წელია. მიუხედავად იმისა, რომ თეა ბუნებით კონსერვატორია და ნიტას ამა თუ იმ საკითხზე მისგან მკვეთრად განსხვავებული მოსაზრებები აქვს, მათ მაინც ბევრი საერთო ინტერესი გააჩნიათ.
- ნიტა, დედის მსგავსად ჟურნალისტობაზე არ გიფიქრია?
- არა. თეას ძალიან დატვირთული გრაფიკი აქვს. შინ თითქმის არ არის. მხოლოდ ორშაბათსა და სამშაბათს ისვენებს. ეს რთული პროფესიაა. ვაფასებ და ძალიან მომწონს, რომ აქტიური ჟურნალისტია, მაგრამ თავად ამ პროფესიის არჩევაზე არასოდეს მიფიქრია. თან, კარგად უნდა წერდე, მე კი ეს არ შემიძლია.
თეა:
- მე კი ვფიქრობ, რომ ნიტა კარგად წერს. საერთოდ, მას აქვს ეს თვისება, საკუთარი თავის ფასი არ იცის, აქვს არაობიექტური პრეტენზია თავის გარეგნობასთან დაკავშირებითაც. ისეთ რაღაცებს იტყვის ხოლმე, გაოცებული ვრჩები, ეს ალბათ ცუდია, თუმცა მომწონს, რომ ის არ არის ამპარტავანი.
- საერთო ინტერესები ჩამოთვალეთ...
- ალბათ, ძალიან ბევრი. მოდაც კი, მომწონს თეას რჩევები... არ მინდა, ისე გამოვიდეს, თითქოს თბილისში არაფერი მიყიდია და აქ საშოპინგოდ არ ვყოფილვარ, მაგრამ როცა თეა მივლინებაში მიდის, ყოველთვის ჩამოაქვს ჩემთვის საჩუქრები და ჩვენი გემოვნება ერთმანეთისას ყოველთვის ემთხვევა.
თეა:
- ნიტასთვის ცოტა დიდ სამოსს ვყიდულობ, რომ შემდეგ ის მეც ჩავიცვა. თავადაც ასეა, ის ცოტა ხანს ოქსფორდში სწავლობდა და რაც იყიდა, ყველაფერი დიდი იყო, რომ მეც გამომეყენებინა. ეს ყველაზე პრიმიტიულია, რაც ვთქვით, თორემ ბევრი საერთო გვაქვს. მოგვწონს ერთნაირი მუსიკა, ლიტერატურა, ადამიანები, ერთნაირი გემოვნება გვაქვს ბიჭების შეფასების დროსაც.
ნიტა:
- არა, არ მოგვწონს ერთნაირი ბიჭები. თეას გამოწკეპილი ბიჭები მოსწონს, მე კი ისეთები, შედარებით თავისუფლად რომ აცვიათ. ზოგჯერ მეც მომწონს გამოწკეპილები, მაგრამ ვფიქრობ, არ არის აუცილებელი, ადამიანი ყოველდღიურად ბანკის თანამშრომლის „ვიდზე“ იყოს.
- ნიტა, შენი და დედას თაობიდან, რა არის ის განსხვავება, რომელიც ყველაზე მეტად გხვდება თვალში?
- არ ვიცი, ახლა მიჭირს პასუხის გაცემა... ალბათ, დედა სხვაგვარად ფიქრობს ბევრ თემაზე, 17 წელი მაინც არ არის ცოტა დრო.
თეა:
- ნიტა ამბობს, შენ დროს ყალბი რომანტიკა იყოო. მე პირიქით მგონია, თუმცა ყალბი ხარ თუ ნამდვილი, ეს ინდივიდუალურია და დრო არაფერ შუაშია. ტექნიკური პროგრესი მაინც თავისას შვრება და გცვლის ადამიანს. ჩემს ბავშვობაში იყო ხაზის ტელეფონი. არ არსებობდა სოციალური ქსელები და აზრთა გაცვლა-გამოცვლა ადამიანის ნახვის გარეშე შეუძლებელი იყო. ნიტას თაობა არ უწოდებს იმას სიყვარულს, რასაც ჩვენ. როცა ადამიანს ვერ ხედავ ერთი კვირა, ან ერთი თვე, ვერ ხვდებიან, ასე როგორ უნდა გაძლო.
შვილის გათხოვება
ნიტას რჩეული დავით მაცაბერიძეა. წყვილი რამდენიმე წელი ხვდებოდა ერთმანეთს და ბოლოს სასიყვარულო ურთიერთობა ქორწილით დააგვირგვინეს.
„უდიდესი მადლობა ჩემს უსაყვარლეს დიზაინერს დათუნა სულიკაშვილს. ეს იყო მსოფლიო კლასის ნამუშევარი... პოდიუმზე თუ ოფიციალურ მიღებებზე, მისი სილუეტების ნახვისას ბევრჯერ მიფიქრია და მიოცნებია, ჩემს შვილს თავისი ბედნიერების დღეს დათუნას კაბა ჩაეცვა და ეს ოცნება ავიხდინე...
წინ კიდევ ბევრი მიზნების, ოცნებების და სიყვარულის მწვერვალების დაპყრობაა - ბედნიერება ჩემს ერთადერთ გოგოს და მის კარგ რჩეულს“,- წერდა ჟურნალისტი სოციალურ ქსელში.
აგრეთვე წაიკითხეთ:
სკოლის მერხიდან დაწყებული სიყვარულის ისტორია - ირაკლი ღარიბაშვილის ოჯახური ამბები
სამართალდამცველს ცოლი მოუკლეს და მკვლელობის ადგილას თავად გამოიძახეს - სისხლიანი შურისძიება
