მწერალი ლია ლიქოკელი ადამიანების ყოველდღიურ ცხოვრებაზე, პასუხისმგებლობებისა და მათ წინაშე არსებული ვალდებულებების შესახებ საინტერესო პოსტს აქვეყნებს, რომელსაც უცვლელად გთავაზობთ:
„ზოგჯერ იმის გაცნობიერებაც კი სულს მომათქმევინებს ხოლმე, რომ შემიძლია, უბრალოდ ავდგე და სახლი არ დავალაგო.
ვალდებულებებმა და პასუხისმგებლობის გამძაფრებულმა გრძნობამ დროთა განმავლობაში ისე გამთანგა და გამაჩანაგა, რომ სრულიად უპასუხისმგებლო ადამიანად ვიქეცი.
არ მესმის, ამ ყველაფერს როგორ უძლებთ ხოლმე, თავზარს მცემს ყველანაირი “უნდა გავაკეთო”, “ვალდებული ვარ”, “საჭიროა”, ბოლოს ყელში ამომდის ეს ბრძოლა და სრულიად, სრულიად პარალიზებული ვხდები.
სულ ერთია, რას ეხება. თუნდაც რამე სასიამოვნო საქმე იყოს.
(თუმცა სასიამოვნო საქმეებიც სადღა დამრჩა, ყველაფერი წამებად იქცა ამასობაში :დ) კოშმარია ასე ცხოვრება.
ვერაფრით ვხვდები, როგორ უნდა შევინარჩუნო ელემენტარული ფუნქციურობა, საბოლოოდ რომ არ შევირყე და ყველა დღეს ტანჯვის კბილანებში გაძიძგნილი არ ვასრულებდე :დ
ვუყურებ ხოლმე ადამიანებს და გაშტერებამდე მიკვირს ზოგჯერ, საერთოდ როგორ შეგვიძლია, ვიყოთ ცოცხლები, ვაკეთოთ რაღაცები, ხშირად - არასასურველი რაღაცები, და გავაგრძელოთ და გავაგრძელოთ ცხოვრება, ვითომც არაფერი.
იმასაც ვუშვებ, რომ ყველა ჩემსავით დალეწილი და გაფუჭებული არაა, მაგრამ ჩემნაირებიც ხომ არიან, ხომ ხართ.
რანაირად შეგიძლიათ? : ))
რანაირად გინდათ რამე?
რანაირად გიხარიათ?
რანაირად აკეთებთ, რანაირად არ იხოცებით ამდენი „უნდას“ წინაშე? :))“,- წერს ლიქოკელი.
ასევე დაგაინტერესებთ:
🔵 კანადაში გაჩენილი ტყის ხანძრების გამო ნიუ-იორკში სუნთქვა და მხედველობა გართულდა
