იურისტი, კრიმინოლოგი, პარაფსიქოლოგ-ეზოტერიკოსი, ტაროლოგი და ნუმეროლოგი ქეთევან ჯანდიერი სოციალურ ქსელში პოსტს აქვეყნებს, სადაც ნევროზისა და ფსიქოსომატური პრობლემების შესახებ საუბრობს.
მისი თქმით, გარემო, ამძაფრებს ან ამშვიდებს ამ ბავშვობის შაბლონებს. თუ ზრდასრულ ასაკში გარემო კვლავ სტრესულია ან ემოციურად არამყარი, ძველი ნიმუშები „იღვიძებს“ და ადამიანი რეაგირებს არა როგორც ახლაა, არამედ როგორც მაშინ, როცა დაუცველი ბავშვი იყო:
„ვფიქრობ, დაგაინტერესებს რასაც ვწერ შენთვის. ნევროზისა და ფსიქოსომატური პრობლემების ფესვები ხშირად ბავშვობის გამოცდილებებში და გარემოში იბუდებს.
ბავშვობა - სადაც ყალიბდება ჩვენი რეაგირების მოდელი. თუ ბავშვი იზრდება მუდმივ კრიტიკაში, შიშში ან ემოციურ სიცივეში, ის სწავლობს შინაგან დაძაბულობას, რომელიც მოგვიანებით გადაიქცევა ნერვულ ფონად ან სხეულზე პროექციად.
გარემო, ამძაფრებს ან ამშვიდებს ამ ბავშვობის შაბლონებს. თუ ზრდასრულ ასაკში გარემო კვლავ სტრესულია ან ემოციურად არამყარი, ძველი ნიმუშები „იღვიძებს“ და ადამიანი რეაგირებს არა როგორც ახლაა, არამედ როგორც მაშინ, როცა დაუცველი ბავშვი იყო..
გამოჯანმრთელება იწყება იმ მომენტიდან, როცა ადამიანი ხედავს ამ კავშირს.. ხედავს, რომ სხეული არ არის მტერი, არამედ მეტყველებს იმაზე, რაც სიტყვებით ვერ გამოითქვა ბავშვობაში..
ადამიანი, რომელიც „მილიარდჯერ გატკენს“, ხშირად არ არის უბრალოდ სხვა ადამიანი.. ის ხდება სიმბოლო იმ პირველ წყაროს, სადაც სიყვარულმა და ტკივილმა ერთმანეთს პირველად გადაუკვეთეს გზა.
ეს შეიძლება იყოს ბავშვობის მეხსიერება, ოჯახური სიცივე ან მუდმივი სიგნალი, რომ „შენ საკმარისი არ ხარ“. როცა იგივე დინამიკა მეორდება ზრდასრულ ასაკში, ტვინი და სული ვერ არჩევენ წარსულსა და აწმყოს, აქ იწყება შინაგანი განგაში, თითქოს ისევ ბავშვს გტოვებენ მარტო ტკივილთან.
სხეული ამ ყველაფერს იმახსოვრებს:
ნერვული სისტემა იძაბება, სუნთქვა იმძიმებს, გული სიგნალებს გზავნის — “საფრთხეა”. მაგრამ ეს საფრთხე ფიზიკური არაა, ეს არის ემოციური სიცივე, დაუფასებლობა, შეუგნებლობა, რომელიც ართმევს სულს საფუძველს, რომ არსებობა აზრიანი და მშვიდი იყოს.
ადამიანი, რომელიც „მილიარდჯერ გატკენს“, ხშირად არ არის უბრალოდ სხვა ადამიანი - ის ხდება სიმბოლო იმ პირველ წყაროს, სადაც სიყვარულმა და ტკივილმა ერთმანეთს პირველად გადაუკვეთეს გზა.
ეს შეიძლება იყოს ბავშვობის მეხსიერება, ოჯახური სიცივე ან მუდმივი სიგნალი, რომ „შენ საკმარისი არ ხარ“.
როცა იგივე დინამიკა მეორდება ზრდასრულ ასაკში, ტვინი და სული ვერ არჩევენ წარსულსა და აწმყოს და იწყება შინაგანი განგაში, თითქოს ისევ ბავშვს გტოვებენ მარტო ტკივილთან.
სხეული ამ ყველაფერს იმახსოვრებს:
ნერვული სისტემა იძაბება, სუნთქვა იმძიმებს, გული განგაშის სიგნალებს გზავნის - „საფრთხეა”. მაგრამ ეს საფრთხე ფიზიკური არაა… ეს არის ემოციური სიცივე, დაუფასებლობა, შეუგნებლობა, რომელიც ართმევს სულს საფუძველს, რომ არსებობა აზრიანი და მშვიდი იყოს.
როცა შენს გარშემო სახლი, ოთახი, გარემო ასოცირდება ნეგატივთან, ის აღარ არის უბრალოდ ფიზიკური სივრცე — ის ხდება ემოციური მეხსიერება. საიდანაც გონება მუდმივად იღებს სიგნალს: „აქ გატკინეს, აქ დაგივიწყეს, აქ არ გაიგეს”.
ამიტომაც, გარემო ხდება ცოცხალი მონაწილე შინაგანი დრამის, რომელიც მუდმივად აძლიერებს ტკივილს.
ადამიანისთვის, რომელსაც სურს ნამდვილი კავშირი, ყველაზე დამანგრეველი არაა უარყოფა, არამედ ემოციური სიყრუე.
როცა შენ გულით უხსნი ტკივილს — ტირილით, სულის კივილით და მაინც ვერ აღწევ იმ წერტილამდე, სადაც მეორე მხარე გრძნობს, ეს ქმნის ეგზისტენციალურ სიცარიელეს. ეს არა მხოლოდ გულს ტკენს, არამედ ართმევს ადამიანს იმ განცდას, რომ მის ემოციებს მნიშვნელობა აქვს. შედეგად, ჩნდება ეგრეთ წოდებული „ნევროზული დაძაბულობა“ — როცა გული და გონება ერთდროულად ცდილობს გააგრძელოს სიყვარული და თან თავი დაიცვას ტკივილისგან.
გზა გამოფხიზლებისკენ? როცა სული იწყებს ხმის დაბრუნებას, ანუ როცა ადამიანი აცნობიერებს, რომ ეს ტკივილი არა მხოლოდ გარე ადამიანზეა, არამედ იმ შიდა ბავშვზეც, რომელსაც ვერ მოუსმინეს,
მაშინ იწყება ნამდვილი განკურნება.
განკურნება ნიშნავს:
არა იმის მტკიცებას, რომ სხვამ შეიგრძნოს რა გტკივა, არამედ საკუთარი გულის ნაზად ჩახუტებას. როცა სიწყნარეში პირველად ჩნდება შინაგანი ხმა: “მთავარია მე მესმის, რა მეტკინა. მე ვხედავ საკუთარ ტკივილს, მე ვაღიარებ მას და არ მაინტერესებს სხვამ გაიგო, დაინახა თუ აღიარა..” ამ წამიდან იწყება გათავისუფლება.
აქ აღწერილია ჯამში, არა ადამიანის “სუსტი მდგომარეობა,” არამედ გამოფხიზლების მომენტი. შინაგანი განგაში — ეს სულის სიგნალია, რომ დროა, ამოიყვანო თავი ტკივილის წრიდან და შენი ენერგია, ისევ საკუთარი გულისკენ მიმართო.
ეს არის სულიერი ზრდის ერთ-ერთი ყველაზე მტკივნეული, მაგრამ ყველაზე წმინდა ეტაპია, როცა ადამიანი ბოლოს და ბოლოს გრძნობს: „სიყვარული არ უნდა მოითხოვო ტირილით.. ის უნდა დაიბადოს იქ, სადაც მოსმენა და გულის სითბო არსებობს“, - წერს ქეთევან ჯანდიერი.
ასევე დაგაინტერესებთ:
⭕„ვერ გადავიტანდი, რომ გამეგო მოპარული ბავშვი ვიყავი...“ - რას ჰყვება თამუნა მუსერიძე
